عضله های میانی پشت

عضلات پشت تنه را می توان به سه گروه تقسیم کرد:

• سطحی: در ارتباط با حرکات شانه هستند(عضلات ضمیمه ای نیز می گویند).
• میانی: در ارتباط با حرکات قفسه سینه هستند.
• عمقی: در ارتباط با حرکات ستون مهره ها هستند.

عضلات عمقی منشا جنینی از پشت تنه دارند و به این ترتیب به عنوان عضلات داخلی توصیف می شوند.

عضلات سطحی و میانی منشا جنینی غیر از پشت تنه دارند و به عنوان عضلات خارجی طبقه بندی می شوند.

این مقاله در مورد آناتومی عضلات میانی پشت تنه، اتصالات، عصب دهی و عملکرد آنهاست.

گروه میانی شامل دو عضله است: سراتوس خلفی فوقانی و سراتوس خلفی تحتانی

 این عضلات از ستون مهره ها تا  قفسه ی سینه حرکت می کنند و در بالا و پایین آوردن دنده ها به آنها کمک می کنند. تصور می شود آنها عملکرد تنفسی کمی دارند.

سراتوس خلفی فوقانی

سراتوس خلفی فوقانی، عضله ی باریک و مستطیل شکل است. در اعماق عضله های رومبوئید در قسمت فوقانی پشت تنه قرار دارد.

• اتصالات: از قسمت تحتانی رباط پس گردنی و زوائد خاری مهره های گردنی و سینه ای (معمولا C7_T3) منشا می گیرد. فیبر های عضلانی به سمت پایین و لترال عبور می کنند و به لبه ی فوقانی دنده های 2-5 متصل می شوند.
• عصب دهی: اعصاب بین دنده ای
• عملکرد: بالا بردن(الویشن) دنده های دوم تا پنجم

سراتوس خلفی تحتانی

سراتوس خلفی تحتانی، عضله ای پهن و قوی است. در زیر عضله ی لاتیسموس دورسی قرار می گیرد.

• اتصالات: از زوائد خاری مهره های سینه ای و کمری (معمولاً T11-L3) منشا می گیرد. فیبر های عضلانی به سمت بالا و لترال عبور می کنند و به لبه ی تحتانی دنده های 9-12 متصل می شوند.
• عصب رسانی: اعصاب بین دنده ای
• عملکرد: پایین بردن(دپرشن) دنده های نه تا دوازده