کانال اینگوینال
کانال اینگوینال مسیر کوچکی است که به صورت تحتانی و میانی به سمت دیواره ی تحتانی شکم گسترش یافته است. این کانال در سمت فوقانی لیگامان اینگوینال بوده و با آن موازی است.
این کانال به عنوان مسیری است که ساختار ها می توانند از دیواره ی شکم به دستگاه ژنیتال خارجی عبور کنند. اهمیت بالینی آن به علت ضعف بالقوه ای است که در دیواره ی شکم ایجاد می کند که باعث هرنی می شود.
در این مقاله به آناتومی کانال اینگوینال، گسترش آن، مرز ها و محتویات را می پردازیم.
توسعه و گسترش کانال اینگوینال
در حین توسعه، بافتی که گناد(بیضه یا تخمدان) خواهد شد در دیواره ی خلفی شکم ایجاد می شود و از حفره ی شکمی نزول پیدا می کند. بند فیبروزی بافت، گوبرناکولوم نامیده می شود که قسمت تحتانی گناد را در آینده به اسکروتوم یا لابیا متصل می کند و به آنها به هنگام نزولشان کمک می کند.
کانال اینگوینال مسیری است که از درون آن بیضه ها(در افراد با کاریوتایپ XY) حفره ی شکم را ترک کرده و وارد اسکروتوم می شود. در مرحله ی جنینی کانال توسط یک بیرون زدگی صفاق(پروسس واژینالیس) و عضله ی شکمی ایجاد می شود.
پروسس واژینالیس در حالت نرمال دژنره می شود(از بین می رود) اما اختلال در این فرایند باعث هرنی اینگوینال غیر مستقیم، هیدروسل یا اختلال در نزول بیضه می شود. گوبرناکولوم (که در پروسه ی نزول بیضه کوتاه شده است) به یک لیگامان کوچک اسکروتال تبدیل می شود که بیضه را به اسکروتوم متصل کرده و حرکت آن ها را محدود می کند.
افراد با کاریوتایپ XX نیز دارای گوبرناکولوم هستند که تخمدان ها را به رحم و در آینده به لابیا ماژور متصل می کند. به علت اینکه تخمدان ها توسط گوبرناکولوم به رحم متصل اند از نزول کردن آن ها جلوگیری می شود در عوض در داخل حفره ی لگن حرکت می کنند. گوبرناکولوم در بالغین به دو ساختار تبدیل می شود: لیگامان تخمدانی و لیگامان راند رحم
نکات بالینی
نقطه ی مید اینگوینال و نقطه ی میانی لیگامان اینگوینال
این دو اصطلاح متناوبا در این مقاله ذکر شده است و اغلب اشتباها به جای هم مورد استفاده قرار می‌گیرند:
- نقطه ی مید اینگوینال: وسط فاصله بین سمفیز پوبیس و خار ایلیاک فوقانی قدامی. نبض فمورال می تواند در این نقطه احساس شود.
- نقطه ی میانی لیگامان اینگوینال: وسط فاصله ی بین تکمه پوبیس و خار ایلیاک فوقانی قدامی(دو نقطه ی اتصال رباط اینگوینال). دهانه ی کانال اینگوینال درست بالای این نقطه قرار گرفته است.
مرزها
کانال اینگوینال توسط دیواره های قدامی، خلفی، فوقانی(سقف) و تحتانی(کف) محدود شده است. این کانال دارای دو دهانه است: حلقه ی سطحی و حلقه ی عمقی
دیواره ها
- دیواره قدامی: آپونوروز عضله ی مایل خارجی، که توسط عضله ی مایل داخلی از سمت لترال تقویت شده است.
- دیواره خلفی: فاسیای عرضی
- سقف: فاسیای عرضی، عضله ی مایل و عضله ی عرضی شکم
- کف: رباط اینگوینال( بخشی رول مانند از آپونوروز مایل خارجی)، که از سمت مدیال توسط رباط لاکونار ضخیم شده است.
در مواقع افزایش فشار داخل شکمی، ارگان های شکمی به سمت دیواره خلفی کانال اینگوینال فشار می آورند. برای جلوگیری از هرنی و ورود ارگان ها به داخل کانال، عضلات قدامی و خلفی دیواره ی شکم منقبض می شوند و ورودی کانال بسته می شود.
حلقه ها
دو دهانه ی کانال اینگوینال به عنوان حلقه شناخته می شوند:
- حلقه ی عمقی(داخلی) بالای نقطه ی میانی لیگامان اینگوینال قرار دارد که در سمت لترال عروق اپی گاستریک جای گرفته است. حلقه توسط فاسیای عرضی ایجاد شده که یک انواژیناسیون(روی خود تا خوردن و برگشتن)، برایِ تشکیلِ پوششِ محتویاتِ کانالِ اینگوینال انجام داده است.
- حلقه ی سطحی(خارجی) انتهای کانال را نشان می دهد و درست در قسمت فوقانی تکمه پوبیس جای گرفته است و به شکل یک دهانه ی مثلثی است که به وسیله روی خود برگشتن عضله مایل خارجی تشکیل شده که پوشش دیگری را بر روی محتوای کانال اینگوینال ایجاد می‌کند. این دهانه حاوی فیبرهای intercrural است که عمود بر آپونوروز مایل خارجی است و از گشادی حلقه جلوگیری می کند.
محتویات
محتویات کانال اینگوینال شامل:
- طناب اسپرماتیک(فقط در مردان): شامل ساختار های عصبی عروقی و تناسلی که بیضه ها را تامین و تخلیه می کند.
- لیگامان راند(فقط: زنان): از شاخ رحم منشا گرفته و به سمت کانال اینگوینال حرکت کرده تا به لابیای ماژور متصل شود.
- عصب ایلیو اینگوینال : در عصب دهی دستگاه ژنیتال نقش دارد.
- توجه: فقط در قسمتی از کانال اینگوینال حرکت می کند و از طریق حلقه ی اینگوینال سطحی خارج می شود(از حلقه ی اینگوینال عمقی عبور نمی کند)
- این عصب بیشترین ریسک آسیب را در طی بازسازی هرنی اینگوینال دارد.
- شاخه ی ژنیتال عصب ژنیتوفمورال: عضله ی کرماستر و قسمت قدامی پوست اسکروتال در مردان و پوست مونس پوبیس و لابیای ماژور در زنان را عصب دهی می کند.
دیواره های کانال اینگوینال با محتویاتی که در اطرافشان است معمولا بسته می شوند و به طور بالقوه مانع ورود سایر ساختار ها و گیر افتادن آن ها می شود.
نکات بالینی
هرنی اینگوینال
هرنی به یک بیرون زدگی یک ارگان یا فاسیا از دیواره ای که آنرا می پوشاند، گفته می شود. هرنی هایی که کانال اینگوینال را درگیر می کنند به دو دسته ی اصلی تقسیم می شوند.
- غیر مستقیم: جایی که ساک هرنی از طریق حلقه ی اینگوینال عمقی وارد کانال اینگوینال می شود.
- مستقیم: جایی که ساک هرنی از طریق دیواره ی خلفی کانال اینگوینال وارد کانال اینگوینال می شود.
هر دو نوع هرنی اینگوینال می توانند به عنوان توده هایی لامپ مانند در اسکوتوم یا لابیای ماژور وجود داشته باشند.
هرنی اینگوینال غیر مستقیم
هرنی اینگوینال غیرمستقیم از نوع مستقیم بیشتر شایع است. این هرنی به علت اختلال در پسرَوی پروسس واژینالیس ایجاد می شوند.
ساک هرنی(و به طور بالقوه لوپ های روده) از طریق حلقه ی اینگوینال عمقی وارد کانال اینگوینال می شود. درجه ی هرنی به اندازه پروسس واژینالیس باقی مانده بستگی دارد.
هرنی های بزرگ در مواردی ایجاد می شوند که در آن ها کیسه ی صفاقی و محتویاتش از همه ی کانال اینگوینال عبور می کنند و از حلقه ی سطحی بیرون زده و به اسکروتوم می رسند.
هرنی اینگوینال مستقیم
برخلاف هرنی غیر مستقیم، هرنی مستقیم اکتسابی هستند و معمولا در بزرگسالی به دنبال ضعف عضلانی شکم رخ می دهند.
ساک هرنی به درون کانال اینگوینال و از طریق دیواره ی خلفی که در مدیال عروق اپی گاستریک هست، وارد می شود و می تواند وارد حلقه ی سطحی کانال شود. ساک هرنی توسط پوشش محتویات کانال پوشانده نمی شود.
اشتراک گذاری این مطلب
برچسب:ناحیه های شکم
