دنده ها

دنده ها ۱۲ جفت استخوان هستند که یک جعبه ی محافظتی برای توراکس(قفسه ی سینه) می سازند. دنده ها در خلف با ستون مهره ها مفصل و در قدام به غضروف دنده ای منتهی می شوند.

به عنوان قسمت استخوانی توراکس، دنده ها ارگان های داخلی توراکس را محافظت می کنند. همچنین آن ها در تنفس هم نقش دارند( به هنگام حرکت قفسه ی سینه دنده ها نیز حرکت می کنند).

در این مقاله، نگاهی به استئولوژی و لندمارک های دنده ها خواهیم داشت.

ساختار استخوان ها

دو نوع دنده داریم: معمولی(تیپیک) و غیر معمولی(آتیپیک). دنده های تیپیک یک ساختار عمومی دارند در صورتی که دنده های آتیپیک تفاوت و تنوع هایی در ساختارشان دارند.

دنده های تیپیک

دنده های تیپیک از سر، گردن و تنه تشکیل شده اند.

سر گوه شکل است و دو رویه ی مفصلی دارد که توسط نوک استخوان از همدیگر جدا شده اند. یک رویه(تحتانی) با مهره ی توراسیکی که با آن هم شماره است، مفصل می شود(برای مثال رویه ی تحتانی دنده ی سوم با مهره ی T3 مفصل می شود) و رویه ی دیگر(فوقانی) با مهره ی بالاتر  مفصل می شود(برای مثال رویه ی فوقانی دنده ی سوم با مهره ی T2 مفصل می شود).

گردن دنده هیچ برجستگی استخوانی و کارکرد خاصی ندارد و فقط سر را به تنه متصل می کند. در جایی که گردن به تنه می رسد یک توبرکل زمخت با یک رویه ی مفصلی وجود دارد که با زائده ی عرضی مهره ی توراسیک هم شماره مفصل می شود.

تنه مسطح و پیچ خورده است. سطح داخلی تنه شیاری برای عبور ساختار های عروقی و عصبی دارد که این شیار از این ساختار های توراکس محافظت می کند.

دنده های آتیپیک (غیر عادی)

دنده های ۱، ۲، ۱۰، ۱۱ و ۱۲ را می توان آتیپیک در نظر گرفت زیرا آن های برخی ویژگی هایی دارند که در سایر دنده ها نمی توان یافت.

دنده ی ۱ از سایر دنده ها کوتاه تر و عریض تر است. فقط یک رویه ی مفصلی در سر خود برای مفصل شدن با مهره ی توراسیک هم نام خود دارد. در سطح فوقانی خود دو شیار بزرگ برای شریان و ورید ساب کلاوین دارد.

دنده ی ۲ کم عرض تر و دراز تر از دنده ی ۱ است و دو رویه ی مفصلی در سر خود دارد. در سطح فوقانی خود یک برجستگی دارد که ماهیچه ی سراتوس قدامی به آن متصل می شود.

دنده ی ۱۰ فقط یک رویه دارد(با مهره ی توراسیک هم شماره ی خود مفصل می شود.).

دنده های ۱۱ و ۱۲ گردن ندارند و فقط یک رویه ی مفصلی دارند که برای مفصل شدن با مهره ی توراسیک هم شماره یشان هست.

مفصل شدن

اکثر دنده ها در خلف و قدام مفصل می شوند.

خلفی

تمامی دوازده دنده در خلف با ستون مهره ها مفصل می شوند که هر کدام دو مفصل را تشکیل می دهند:

مفصل کوستوترنسورس – مابین توبرکل دنده و رویه ی دنده ای عرضی مهره ی مربوطه

مفصل کوستوورتبرال – ما بین سر دنده و رویه ی دنده ای فوقانی مهره ی مربوطه و رویه ی دنده ای تحتانی مهره ی بالایی

قدامی

اتصالات قدامی دنده ها با یکدیگر متفاوت است:

دنده های ۱-۷ به صورت مستقل به استرنوم(جناغ) می چسبند.

دنده های ۸-۱۰ به غضروف دنده ای بالایشان متصل می شوند.

دنده های ۱۱-۱۲ اتصالات قدامی ندارند و در عضلات شکمی پایان می یابند. به همین دلیل به آن ها دنده های مواج نیز می گویند.