پریکاردیوم

اگر قلب را یک پرتقال در نظر بگیریم پریکاردیوم پوست آن خواهد بود. پریکاردیوم کیسه فیبروسروزی می باشد که حاوی مایع بوده و بدنه عضلانی قلب و منشا عروق بزرگ (آئورت، شریان ریوی، وریدهای ریوی و وناکاوای فوقانی و تحتانی) را می پوشاند.

این مقاله به بررسی عملکرد، ساختار، عصب دهی و نکات بالینی پریکاردیوم می پردازد.

ساختار آناتومیکی

پریکاردیوم از دو لایه اصلی تشکیل شده است: یک لایه خارجی سفت و محکم که پریکاردیوم فیبروزی نامیده می شود و یک لایه داخلی نازک به نام پریکاردیوم سروزی.

پریکاردیوم فیبروزی

پریکاردیوم فیبروزی در امتداد تاندون مرکزی دیافراگم قرار دارد. پریکاردیوم فیبروزی از بافت پیوندی سفت و محکم تشکیل شده و ساختار محکم آن از بیش از اندازه پر شدن قلب جلوگیری می کند ولی همین ویژگی می تواند باعث مشکلات بالینی شدیدی شود.

پریکاردیوم سروزی

این پریکاردیوم توسط پریکاردیوم فیبروزی احاطه شده و خود از دولایه تشکیل شده است لایه خارجی (جداری) که سطح داخلی پریکاردیوم فیبروزی را می پوشاند و لایه داخلی (احشایی) که لایه خارجی قلب (اپی کاردیوم هم نامیده می شود) را تشکیل می دهد.

حفره پریکاردیال فضایی است که بین لایه های داخلی و خارجی سروزی که مقدار کمی مایع لوبریکانت سروزی دارد. این مایع به کاهش اصطکاک بین قلب و ساختارهای اطرافش کمک می کند.