درخت تراکئوبرونشیال

خونرسانی و عصب دهی

تراشه اعصاب حسی را از عصب راجعه ی حنجره دریافت می کند.

خونرسانی تراشه بر عهده ی شاخه های تراشیال شریان تیروئید تحتانی است.

درناژ وریدی این ساختار بر عهده ی وریدهای براکیوسفالیک، آزیگوس و همی آزیگوس فرعی است.

برونش ها (نایژه ها)

در سطح زاویه ی استرنال، تراشه به دو شاخه ی برونش اصلی چپ و راست تقسیم می شود. این دو شاخه در ادامه به برونش های ثانویه تقسیم می شوند. هر برونش ثانویه به یک لوب هوا می رساند و به چندین برونش سگمنتال تقسیم می شود.

به همراه شاخه های شریان و وریدهای پولمونری، برونش های اصلی ریشه ی ریه ها را تشکیل می دهند.

ساختار ها

برونش اصلی راست: قطور تر و کوتاه تر است و نسبت به برونش چپ با زاویه ی عمودی بیشتری نزول می کند. این مساله از لحاظ بالینی مهم است زیرا در صورت ورود جسم خارجی این مسئله باعث می شود که احتمال ورود آن به برونش راست بیشتر شود. برونش لوبی (ثانویه) فوقانی قبل از ورود برونش اصلی به ناف ریه جدا می شود.

برونش اصلی چپ: از زیر قوس آئورت و از قدام آئورت توراسیک و مری عبور می کند تا به ناف ریه برسد.

در ریه ها، برونش های اصلی به برونش های لوبی (ثانویه) تقسیم می شوند. هر برونش ثانویه یک قسمت از ریه را تامین می کنند به همین خاطر ۳ برونش ثانویه ی راست و ۲ برونش ثانویه ی چپ داریم.

برونش های ثانویه سپس به شاخه های متعددی که شاخه های سگمنتال نامیده می شوند، تقسیم می شوند. هر برونش سگمنتال یک سگمان برونکوپولمونری را تامین می کنند. سگمان های برونکوپولمونری زیرمجموعه های لوب های ریه ها هستند.

ساختار برونش ها بسیار شبیه تراشه است، هر چند تفاوت هایی در شکل غضروف آنها قابل مشاهده است. در برونش  اصلی حلقه های غضروفی به طور کامل مجرا را احاطه می کنند، در صورتیکه در برونش های لوبی و سگمنتال به صورت هلالی هستند.

خونرسانی و عصب دهی

برونش ها با شاخه های پولمونری عصب واگ عصب دهی می شوند. خونرسانی به برونش ها از شاخه های شریان های برونشیال تامین می شود و درناژ وریدی بر عهده ی ورید های برونشیال هست.

برونشیول ها (نایژک ها)

برونش های سگمنتال به شاخه های متعددی تقسیم می شوند که برونشیول نامیده می شوند.

ساختار

کوچکترین راه های هوایی هستند که غضروف و سلول گابلت ندارند در عوض سلول های کلاب (که قبلا سلول کلارا نامیده می شدند) وجود دارند که لیپوپروتئین سورفکتانت را ترشح می کنند. سورفکتانت به هنگام بازدم از چسبیدن راه های هوایی کوچک به یکدیگر ممانعت می کند.

برونش های سگمنتال در ادامه به برونش های ساب سگمنتال تقسیم می شوند. برونش های سگمنتال و ساب سگمنتال نقشی در تبادل گاز ها ندارند و فقط مسئول انتقال هوا هستند و در ادامه به برونشیول های انتهایی تبدیل می شوند. برونشیول های انتهایی نیز در ادامه چندین شاخه شده و برونشیول های تنفسی را تشکیل می دهند. آن چیز که برونشیول های تنفسی را از سایر برونشیول ها متمایز می کند، وجود آلوئول ها در انتهای آنهاست.

آلوئول ها کیسه های پر از هوا با دیواره ی نازک(اپیتلیوم ساده ی سنگفرشی) هستند که محل تبادل گاز ها در ریه می باشند. به طور میانگین یک فرد بالغ ۳۰۰ میلیون آلوئول در ریه هایش دارد که یک سطح تنفسی کافی را ایجاد می کند.