ریه ها

ساختار ریه

ریه ها تقریبا مخروطی شکل اند، با یک قله، قاعده، سه سطح و سه لبه. ریه سمت چپ به خاطر وجود قلب کمی کوچکتر از ریه راست است.

هر ریه از این موارد تشکیل شده است:

• قله: انتهای فوقانی ریه. به طرف بالا و بالاتر از سطح دنده ی اول و داخل کف گردن کشیده می شود.
• قاعده: سطح تحتانی ریه که روی دیافراگم می نشیند.
• لوب ها(دو یا سه عدد): لوب ها توسط حفراتی که به داخل ریه ها نفوذ می کنند، از هم جدا می شوند.
• سطوح(سه سطح):  با توجه به اینکه به کدام ناحیه از توراکس نگاه می کنند، نام گذاری می شوند. نام هایشان کوستال، مدیاستینال و دیافراگماتیک است.
• لبه ها(سه لبه): لبه ی ریه ها که به لبه ها قدامی، خلفی و تحتانی تقسیم می شود.

لوب ها

ریه های راست و چپ ساختار های لوبولار همسانی ندارند.

ریه راست سه لوب فوقانی، میانی و تحتانی دارد. این لوب ها با دو شکاف از یکدیگر جدا شده اند:

• شکاف مایل: از لبه ی تحتانی ریه و با یک جهت فوقانی-خلفی حرکت می کند تا به لبه ی خلفی ریه برسد.
• شکاف افقی: به طور افقی از استرنوم در سطح چهارمین دنده حرکت می کند تا به شکاف مایل برسد.

ریه چپ دارای دو لوب فوقانی و تحتانی است که توسط شکاف مایلی همانند شکاف مایل ریه راست، از هم جدا می شوند.

سطوح

سه سطح ریوی داریم که با توجه به اینکه به کدام ناحیه از توراکس نگاه می کنند، نام گذاری می شوند.

سطح مدیاستینال ریه، به سطح لترال مدیاستینوم نگاه می کند. ناف ریه(محل ورود و خروج ساختار های ریه) در این سطح قرار گرفته است.

قاعده ریه از سطح دیافراگماتیک تشکیل شده است. این سطح روی گنبد دیافراگم قرار گرفته است و حالتی مقعر دارد. این تقعر در ریه راست به خاطر بالا بودن گنبد راست(به دلیل وجود کبد)، بیشتر است.

سطح کوستال صاف و محدب است. این سطح به دیواره ی داخلی قفسه سینه نگاه می کند.

لبه ها

لبه ی قدامی ریه در محل بهم رسیدن سطوح مدیاستینال و کوستال ایجاد می شود. در ریه چپ لبه قدامی توسط اپکس قلب دچار فرورفتگی شده و بریدگی کاردیاک را ایجاد کرده است.

لبه ی تحتانی، قاعده ی ریه را از سطوح مدیاستینال و کوستال جدا کرده است.

لبه ی خلفی صاف و گرد است(بر خلاف لبه های قدامی و تحتانی که تیز هستند). این لبه از بهم رسیدن سطوح کوستال و مدیاستینال در خلف به یکدیگر تشکیل می شود.

ریشه و ناف ریه

ریشه ی ریه مجموعه ای از ساختار ها هستند که ریه را در مدیاستینوم آویزان نگه داشته اند. هر ریشه شامل یک برونش، شریان پولمونری، دو ورید پولمونری، عروق برونشیال، شبکه ی پولمونری اعصاب و لنف هست.

همه این ساختار ها از طریق ناف ریه(یک ناحیه گُوه شکل در سطح مدیاستینال) وارد یا خارج می شوند.

درخت برونشیال

درخت برونشیال یک سری از راه هایی است که هوا را به آلوئول ها می رسانند. این درخت از تراشه که به دو برونش راست و چپ تقسیم می شود، شروع می شود.

هر برونش وارد ریشه ریه شده و از ناف می گذرد. داخل هر ریه برونش ها تقسیم می شوند تا برونش های لوبی را تشکیل دهند.

هر برونش لوبی به چندین برونش سگمنتال تقسیم می شود. هر برونش سگمنتال هوا را برای سگمان برونکوپولمونری تامین می کند.

برونش های سگمنتال برای به برونشیول های هدایتی تقسیم می شوند که آنها نیز به برونشیول های انتهایی منتهی می شوند. هر برونشیول انتهایی به برونشیول های تنفسی تقسیم می شوند. برونشیول های تنفسی به آلوئول ها هوا می رسانند.

در مورد برونش ها و برونشیول ها بیشتر بدانید.

خونرسانی

ریه ها توسط شریان های پولمونری، خون بدون اکسیژن را دریافت می کنند. بعد اینکه خون اکسیژنه شد، ریه ها را از طریق چهار ورید پولمونری(۲ ورید برای هر ریه) ترک می کند.

برونش ها، ریشه ریه ها، پلورای احشایی و بافت های ریوی به یک منبع تغذیه ای اضافی نیاز دارند. این نیاز توسط شریان های برونشیال که از آئورت نزولی جدا می شوند تامین می شود.

ورید های برونشیال عهده دار درناژ وریدی هستند. ورید برونشیال راست به داخل ورید آزیگوس می ریزد، در صورتی که ورید برونشیال چپ به داخل ورید همی آزیگوس فرعی می ریزد.

عصب دهی

اعصاب ریه ها از شبکه های پولمونری دریافت می شود. این اعصاب شامل سمپاتیک، پاراسمپاتیک و فیبر های آوران احشایی می شوند:

پاراسمپاتیک: از عصب واگ نشات می گیرند. این اعصاب ترشح غدد برونشیال، انقباض عضلات صاف برونشیال و وازودیلاتاسیون (گشادی عروق) عروق پولمونری را تحریک می کنند.

سمپاتیک: از تنه های سمپاتیک نشات می گیرند. این اعصاب حالت استراحت عضلات صاف برونشیال و وازوکانستراکشن (انقباض عروق) عروق پولمونری را تحریک می کنند.

آوران احشایی: ایمپالس های درد را به گره های حسی عصب واگ می رسانند.