استخوان ترقوه
کلاویکل یا استخوان ترقوه مابین مانوبریوم استرنوم و زائده آکرومیون اسکاپولا قرار دارد. ترقوه جزو استخوان های دراز می باشد و در تمام طول خود می تواند لمس شود. در افراد لاغر در زیر پوست به راحتی قابل مشاهده است. ترقوه ۳ عملکرد اصلی دارد:
- به عنوان قسمتی از کمربند شانه، اندام فوقانی را به تنه متصل می کند.
- از ساختارهای عصبی عروقی واقع در خلف خود که وظیفه خونرسانی و عصب دهی اندام فوقانی را برعهده دارند، محافظت می کند.
- نیرو را از اندام فوقانی به اسکلت محوری (axial skeleton) منتقل می کند.
در این مقاله، ما نگاهی به آناتومی ترقوه، لندمارک های استخوانی و نکات بالینی خواهیم داشت.
لندمارک های استخوانی و مفاصل
ترقوه استخوانی دراز و s شکل می باشد. وقتی از جلو نگاه می کنیم، ترقوه محدب، و نمای لترال آن مقعر می باشد. ترقوه به سه قسمت انتهای استرنال، تنه و انتهای آکرومیال تقسیم می شود.
۱٫انتهای استرنال یا مدیال
انتهای استرنال شامل یک رویه مفصلی بزرگ برای مفصل شدن با مانوبریوم استرنوم در مفصل استرنوکلاویکولار می باشد.
سطح تحتانی انتهای استرنال با یک فرورفتگی بیضی شکل خشن که محل اتصال لیگامان کوستوکلاویکولار است (لیگامان مفصل استرنوکلاویکولار ) متمایز شده است.
۲٫تنه (شفت)
شفت ترقوه به عنوان نقطه شروع و اتصال چندین عضله (دلتوئید، تراپزیوس، ساب کلاویوس، پکتورالیس ماژور استرنوکلیدوماستوئید و استرنوهایوئید) می باشد.
۳٫انتهای آکرومیال (لترال)
انتهای آکرومیال یک رویه مفصلی کوچک برای مفصل شدن با زائده آکرومیون اسکاپولا و تشکیل مفصل آکرومیوکلاویکولار، در خود جای داده است. همچنین این ناحیه محل اتصال دو لیگامان می باشد:
- توبرکل کونوئید: محل اتصال لیگامان کونوئید، قسمت مدیال لیگامان کوراکوکلاویکولار.
- خط تراپزوئید: نقطه اتصال لیگامان تراپزوئید، بخش لترال لیگامان کوراکوکلاویکولار.
لیگامان کوراکوکلاویکولار ساختار مستحکمی دارد و بطور موثری، اندام فوقانی را از ترقوه آویزان می کند.
نکات بالینی
شکستگی ترقوه
ترقوه در جهت انتقال نیروها از اندام فوقانی به اسکلت محوری عمل می کند. بر اساس اندازه نسبی آن، این نیرو ترقوه را مستعد شکستگی می کند. رایج ترین مکانیسم آسیب افتادن روی شانه یا افتادن با دستان باز می باشد.
شکستگی های ترقوه به سه قسمت تقسیم می شود:
- ۱۵ درصد شکستگی ها در یک سوم لترال رخ می‌دهد.
- ۸۰ درصد در یک سوم میانی اتفاق می‌افتد.
- ۵ درصد در یک سوم مدیال رخ می دهد.
بعد از شکستگی، انتهای لترال ترقوه به دلیل وزن بازو به سمت پایین و به دلیل کشش عضله پکتورالیس ماژور به سمت داخل جابجا می شود. انتهای مدیال نیز از بالا به وسیله عضله استرنوکلیدوماستوئید کشیده می شود.
درمان شکستگی ترقوه می تواند کنسرواتیو باشد (مثل بی حرکت کردن به روش اسلینگ) یا با جراحی (مثل جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی، که به اختصار ORIF: open reduction and internal fixation نامیده می شود) صورت گیرد.
در ORIF، اعصاب سوپراکلاویکولار اغلب دچار دستکاری شده که در نتیجه بعد عمل، باعث بروز بی حسی در سراسر شانه می شود .
نکات بالینی
تفاوت های آناتومیکی در ترقوه
ترقوه بیشتر از هر استخوان دراز دیگری دارای تفاوت آناتومیکی است. بعضی اوقات توسط یک شاخه ی عصب سوپراکلاویکولار سوراخ می شود. در کارگران و صنعتگرانی که از دست هایشان زیاد استفاده می کنند، ترقوه انحنای بیشتری دارد و محل اتصال عضلات مشخص ترند.
اشتراک گذاری این مطلب
برچسب:استخوان های اندام فوقانی
